Haur minbizidunen nazioarteko eguna

Gaur, otsailak 15, munduko haur minbizidunen nazioarteko eguna da. Horren harira, atzo Donostian, Aspanogi elkarteak antolatuta, Nordik walking martxa egin zen. Ibilaldia Saguesen hasi eta paseo berria zeharkatu ostean Ondarretako hondartzan amaitu zen. Aipagarria da benetan prestaturik zituzten 300 dortsalak aitaren batean amaitu zirela, eta guztira 400 lagunek baino gehiagok eman zutela izena. Beraz, garbi geratu zen ekitaldiak izandako arrakasta. Poztekoa da horrelako ekimen batean hainbeste jendek parte hartzea eta hain egoera gogorrean aurkitzen diren haur zein familiei laguntzeko borondatea erakustea. ZORIONAK bai Aspanogiri, bai inguratu eta parte hartu zuten guztiei ere! BEJONDAIZUELA!!

Bizikleta eta San Balentin eguna lotu nahian......

AKERRAK ADARRAK OKERRAK

Egia ez omen  da beti esan-erraza, ezta esan-beharrekoa ere, baina egin dizudanak azalpen zintzoa behar du. Honenbestez, gutun honen bidez barrua nahi nuke hustu, nire sentimenduak biluztu , eta kontzientzia lasaia arnastu.

Gabonetako erosketen zurrunbilo betean ezagutu genuen elkar  merkatal-zentru batean.  Zu ikusteaz bat kristal zatitxoek gurpilak zulatzen dituzten moduan ziztatu ninduen kupiduren geziak. Bat-bateko maitemintzea izan zen. Dena den, zu hain liraina eta panpoxa izanik, garesti  zegoen zure konkista, baina majo kosta arren, lortu nuen! 18 urte eskas neuzkan, heldutasunerako helmuga marra zeharkatzeko atarian, baina ume txiki bati Olentzerok egindako opariak  adinako ilusioa egin zidan zurekin hasi nuen maitasun istorioak.

Gogoan ditut zurekin batera emandako lehen paseo erromantiko haiek, nahiz eta  gu bion arteko harremana ez zen, hasiera batean,  nire amaren gustukoa izan.  Zurekin batera ematen nituen orduek liburu eta apunteengandik urruntzen ninduten irudipena zeukan, eta unibertsitatean hasi-berriak nituen ikasketak arriskuan ikusi. Ulertzen ditut amaren zalantzak eta susmo txarrak, izan ere, hainbeste ordu pasatzen genituen elkarrekin! Oraintxe bidegorritik zehar paseo lasaiak,  trafiko gutxiko errepideetatik ondoren, mendian ibilalditxoak aire garbia arnastuz hurrena…

Gure ibilietan gogotik dantza egiten genuen. Oroitzen ditut zutik xuxen ipini eta elkarrekin dotore koordinatuta egiten genituen dantza-saioak. Dantza-mota desberdinak dantzatzen genituen, izan hemengo zein hango, valsa nahiz tango, arin-arina edo fandango, gartsu mugituz beso eta zango. Eta zure behar gehien sentitzen nuen uneetan bi eskuez ere heltzen zintudan, irmoki, niregandik ahalik eta gertuen senti zintzadan.

Hainbesteko zaletasuna geneukan, non dantza lehiaketetan parte hartzen hasi baikinen. Denboraldia hasten zenetik amaitu arte ia astebururo izaten genuen  lehiaketaren bat. Eta uda garaian, herrietako jaietan ez zen egitarauan dantza txapelketarik falta izaten. Festaz festa bai, baina ez parrandaz parranda. Izan ere, joko-bezperan, erronka; biharamunean, herrenka. Eta horrela ezin pulamentuz dantzarik egin… Eta guri parranda-saltsa gustatzen… Aaaai!! Horixe zen, bada, txoria galsoroan goseak egon beharra!

Urteek aurrera egin ahala lehiaketak utzi genituen, ez, ordea,  paseo eta dantza-saioak. Lehiaketarik gabe ere, gozamen hutsa zen zurekin paseatu eta dantza egitea. Gustuko lekuan aldaparik ez omen, baina guk egiten genituen ibilbideetan makinatxo bat malda igotzen genituen. Dena dela, zurekin aldapa guztiak ziren zelai; sasi guztiak luma.

Baina egin arren distira, denak urre ez dira. Ezta, zoritxarrez,  gure arteko maitasuna ere. Zahartuz joan naizen heinean zureganako nuen gosea apalduz joan da, asetuz.  Gazte garaiko urteetan zu beti plater handian nahi izaten zintudan, eta dantzaldia egin ostean ez zegoen mahaian ni geldituko ninduenik! Nik beti plater handia, bai zurekin, bai mahaian. Baina orain, erabat mizkinduta nagoen honetan, plater txikia ere sobera dut. Nire apetituak behera egin ahala zureganako maitasunak ere halaxe egin du, eta egun ez naiz gai zurekin paseatzeko eta dantzatzeko. 

Baina ez naiz ni izan aldatu den bakarra, zu zeu ere asko aldatu baitzara. Elkar ezagutu genuenean bezain gorputz lirain eta arinarekin jarraitzen duzu, baina orduan zeneukan azal beltzaran eta distiratsuaren arrastorik ez dakusat. Horren ordez orban itsusiz jositako azala daukazu, eta gorputzeko hainbat ataletan azal puskak falta ere falta zaizkizu. Urteak ez dira inorentzat alferrik pasatzen… eta, noski, ni ez naiz ederra, baina ederzalea bai!

 Horren guztiaren harira, aitortzen dut azken hilabetean adarrak jarri dizkizudala, duela hilabete amodio istorio berria hasi bainuen. Oraingo nire  kuttuna interneten ikusitako argazki baten bidez ezagutu nuen sare sozialetan murgilduta nenbilen batean. Badakizu gaur egungo harreman asko nola ernetzen diren; argazki bat eta zure datu pertsonalak sartuz hazia erein, publikatu eta hortik atera daitekeen loreari itxaron. Batzuek ateratako lehen lorearekin hasten dute harremana, beste batzuek, berriz, nahiago dute erleen moduan lorez-lore ibili eta denetik dastatu, harik eta gustukoa aurkitu arte. Nire kasuan, maitalearen argazki zein  datu pertsonalek hasiera hasieratik erakarri ninduten, erabat maitemindu nintzen, eta ez zait burutik pasatu ere egiten besterik dastatzerik.

Egia esan, oraingo  maiteak, zuk ez bezala, gorputz sendoa eta indartsua dauka. Askotan ateratzen gara ibilaldi bat edo paseo bat ematera, baina orain ez daukat dantza egin eta esku zein zangoei eragin beharrik. Nire maitalearen indarrak egiten du dena, ez baitu alferrik 100 zaldiren indarra. Akabo nire neke eta hanketako minak, txakal-aldi  zein sufrimendu uneak. Orain mokadutxo koxkor batekin aski dut arratsalde-pasa ederraz gozatzeko. Nola aldatzen diren gauzak! 

Arrazoi guztiz pentsatuko duzu nire moduko hamaikak artorik ere merezi gabe ogia jaten dugula, baina zin dagizut erabakia hartzea gogorra izan zaidala, gogorra bezain mingarria. Zenbat urte elkarrekin, zenbat ibilaldi, zenbat dantza, zenbat izerdi, zenbat neke… Baina jaiotzak heriotza zor, hasierak amaiera, eta irteerak  helmuga. Aitortzen dut zurekin jokatu dudala anker, zuzen beharrean oker,  gizon beharrean aker. Oker zuzenik ez, eta akerrak ere adarrak okerrak.

Horixe da egia osoa, nahiz eta ez izan batere gozoa, are gutxiago, esaten erosoa. Sentitzen dut hau guztia horrela azaldu beharra, baina gure artekoa amaitu da. Ez naiz gizon portatu zurekin, ez jokabidez, ez moduz. Baina, beste ezeren gainetik,  Orbea nire laztana, barkamena eskatu nahi dizut. Barkamena hainbeste urteko istorio polita horrela amaitzeagatik.  Barkamena Yamaha nire bikotekide berriarekin zuri adarrak jarri eta berarekin harremana zure bizkar hasteagatik. Barkadazu, arren. 

Espero dut, Orbea, zuk ulertzea nire arrazoiak, eta bion artekoaren oroitzapen onekin gelditzea. Gauza onei arre, eta txarrei barre. Bitartean, nik Yamahari arre eginez jarraituko dut…

Garaian garaikoa

Pasa berri dugun hilabeteari urtarrila deitu ohi diogu guk,  baina badira herri eta leku ugari guk urtarrila deitzen diogun hilabete horri ilbeltza deitzen diotenak. Eta nik neuk ere horrelaxe dei niezaioke igaro berri dugun hilabeteari, izan ere, zoritxarrez, kirol-ikuspuntutik begiratuta bederen, beltza izan baita hilabetea.

Errege eguna pasa ondoren, gimnasioan (negu partean egin ohi da. Garaian garaikoa!) indar-ariketa batzuk egiten ari nintzela, badirudi saihets tarteetan dauden gihar edo muskuletako batean (gaztelaniaz musculo intercostal) kontraktura txikiren bat egin nuela. Badirudi esaten dut, ez bainintzen une horretan ezertaz konturatu. Baina handik pare bat egunera, eguraldi txarra zela tarteko, korrika pixka bat egitea pentsatu nuen, eta huraxe izan zen saihets tarteko kontraktura txikia lesio erabat gogaikarria bihurtu zidan "pekatua". Gimnasio madarikatua!

Muskuluaren kokapena

Harrezkeroztik hiru aste egin behar izan ditut geldirik, nahi eta ezinean. Korrika egindako egun horretan dutxatik irten bezain agudo jabetu nintzen zerbait ez zihoakidala ongi. Edozein mugimendu txikirekin dezenteko mina sentitzen nuen saihets inguruan, eta egunak aurrera egin ahala areagotu besterik ez zitzaidan egin mina. Gauean arnasa hartzeko ere minbera nabaritzen nuen eskuinalde guztia, eta deskuidoan eztul txikiren bat edo doministikuren bat egiten banuen akabo! Dena den, txarrena ohera sartzeko unean etorri zen. Noizko sartu ohera!! Makurtu, ohean eseri eta ohean postura hartzerako... Ederra kuxidadea nirea! Kolpera 40 urte zahartu izan banintz moduan negoen, bai mugimenduak egiteko, bai lo egiteko. Izan ere, adineko askok esan ohi du urteek aurrera egin ahala lo-orduak nabarmen gutxitzen direla, eta gau hartako nire lo-orduak ere esku bateko hatzekin aise konta zitezkeen. Auskalo zenbat ardi kontatu nituen...

Handik hiruzpalau egunera masaialariari bisitan joan nintzaion. Ez alferrik, masajerik hartu gabe itzuli beharra izan bainuen etxera. Hain neukan minduta eta gogortuta ingurune guztia, ezin izan baitzidan masajerik eman! Handik bost egunerako eman zidan berriro txanda. Dena den, diagnosia behintzat garbi adierazi zidan: diafragma eta saihets tarteko muskuluak uzkurtuta edo kontrakturatuta, eta inguru horretako beste muskulu batzuetan aderentzia mordoska. Eta minik handiena eman zidana: pazientziaz hartzeko, bizpahiru aste beharko nituela, gutxienez, berriro bizikleta gainean jartzeko. Erraza da esaten baina... Pazientzia ez da inon saltzen, eta nik horrelakoetarako oso gutxi daukadanez... burubide eskasa! Baina tira, beharra bezalakorik ez omen dago inoren esanei kasu egiten ikasteko, eta horixe gertatu zait niri ere. Minak iraun duen bitartean zer erremedio geldirik egotea baino! Okerra aitaren batean egin bai, baina gero konpontzerako...

Dena den, hilabete aldaketarekin badirudi gauzak bere onera itzuli direla. Hiru asteko geldialdiaren ostean aste honetan berriro hasi naiz bizikleta gainean kilometroak egiten. Oraindik lasai eta batere behartu gabe, baina gaitzerdi! Halako geldialdiaren ondoren gorputza oraindik ez daukat bizpahiru ordu baino asko gehiago egiteko moduan. Zeinen azkar ohitzen den gorputza alferkeriara! Eta gero berriro martxa hartzeko... Izerdi eta puzka ugari bota beharko dugu bai berriro ere gutxiengo sasoi puntua hartzeko! Alde horretatik, aurreko urteekin alderatuz atzeratu samartuta nabil, baina espero dut uztail alderako puntu onean egotea. Askok esango du denbora soberan dudala, baina bereztik denbora dezente behar izaten dut sasoi puntu egokia hartzeko. Gainera, ez da gauza bera 4-6 orduko esfortzuetarako prestatu edo 30 ordutik gorako esfortzuetarako. Baina badago bai denbora, nahiz eta kale egiteko marjina asko txikitu zaidan. 

Horixe ilbeltzak utzi didan oparia. Hori gutxi balitz, amorraziorik handiena eman didanetako bat egin duen eguraldi ona izan da. Asteburuetan goizetan jeiki, leihotik begiratu eta halako giroa ikusteak sutan jartzen ninduen. Sikiera geldirik egon beharreko egunetan bizikletan ibiltzeko moduko eguraldirik egingo ez balu, ez zidan hainbesteko penarik emango baina... Ez euri eta ez hotz, kasuen zotz! Ziur orain otsailean berriro bizikletaz kanpora ateratzen hasi naizen honetan iritsiko zaizkigula elur, hotz, txingor eta enparauak. Otsailtxoa laburra baina gogorra izan ohi da normalean, eta aurten, gainera, bisute urtea izanik propina moduan egun bat gehiago. Hala ere, pentsatzen jarrita, negua negu egin behar du, hots, garaian garaikoa, eta hobe orain ipurdia majo bustita eta hatzak hotzez gorrituta ibiltzea maiatzean edo ekainean goroldioa arropei itsatsirik edukitzea baino! Baina eguraldia bera gu geu baino eroago dagoela ikusita, ez dakit ba zer egingo duen... Kandelario hotz, negua motz; kandelario bero, negua gero. Eta atzo izan genuen tenperatura ikusita, nago ni Aste Santua ere negu gorriko giroarekin ez ote dugun igaro beharko. "Gurutze-bide" ederra!

 

Bateko eta besteko, konturatzerako inauteriak ate-joka. Atzo kandelario, gaur san Blas eguna (mmm opilak!!), eta bihar santa eskean ateratzekoa. Noski, garaian garaiko gauzak. Eta ni azpeitiarra izanik, gorriz markatuta daukat inauterietako igandea, gure herrian "Txikiteo elegante eguna" gisa deitzen duguna. Elegantez jantzi (elegante edo...) eta koadrila giroan "elegante" pasatzera (horrela deitzen diogu guk primeran pasatzeari).

Jakina, egun horretan mailot eta kaskoa traje eta gorbataz ordeztuko ditugu, eta barratxo energetikoak eta "isostarra" pintxo eta garagardoz. Noski, garaian garaikoa!