AKERRAK ADARRAK OKERRAK
Egia ez
omen da beti esan-erraza, ezta
esan-beharrekoa ere, baina egin dizudanak azalpen zintzoa behar du.
Honenbestez, gutun honen bidez barrua nahi nuke hustu, nire sentimenduak
biluztu , eta kontzientzia lasaia arnastu.
Gabonetako
erosketen zurrunbilo betean ezagutu genuen elkar merkatal-zentru batean. Zu ikusteaz bat kristal zatitxoek gurpilak
zulatzen dituzten moduan ziztatu ninduen kupiduren geziak. Bat-bateko
maitemintzea izan zen. Dena den, zu hain liraina eta panpoxa izanik,
garesti zegoen zure konkista, baina majo
kosta arren, lortu nuen! 18 urte eskas neuzkan, heldutasunerako helmuga marra
zeharkatzeko atarian, baina ume txiki bati Olentzerok egindako opariak adinako ilusioa egin zidan zurekin hasi nuen
maitasun istorioak.
Gogoan ditut
zurekin batera emandako lehen paseo erromantiko haiek, nahiz eta gu bion arteko harremana ez zen, hasiera
batean, nire amaren gustukoa izan. Zurekin batera ematen nituen orduek liburu eta
apunteengandik urruntzen ninduten irudipena zeukan, eta unibertsitatean
hasi-berriak nituen ikasketak arriskuan ikusi. Ulertzen ditut amaren zalantzak
eta susmo txarrak, izan ere, hainbeste ordu pasatzen genituen elkarrekin!
Oraintxe bidegorritik zehar paseo lasaiak,
trafiko gutxiko errepideetatik ondoren, mendian ibilalditxoak aire
garbia arnastuz hurrena…
Gure
ibilietan gogotik dantza egiten genuen. Oroitzen ditut zutik xuxen ipini eta
elkarrekin dotore koordinatuta egiten genituen dantza-saioak. Dantza-mota
desberdinak dantzatzen genituen, izan hemengo zein hango, valsa nahiz tango,
arin-arina edo fandango, gartsu mugituz beso eta zango. Eta zure behar gehien
sentitzen nuen uneetan bi eskuez ere heltzen zintudan, irmoki, niregandik
ahalik eta gertuen senti zintzadan.
Hainbesteko
zaletasuna geneukan, non dantza lehiaketetan parte hartzen hasi baikinen.
Denboraldia hasten zenetik amaitu arte ia astebururo izaten genuen lehiaketaren bat. Eta uda garaian, herrietako
jaietan ez zen egitarauan dantza txapelketarik falta izaten. Festaz festa bai,
baina ez parrandaz parranda. Izan ere, joko-bezperan, erronka; biharamunean,
herrenka. Eta horrela ezin pulamentuz
dantzarik egin… Eta guri parranda-saltsa gustatzen… Aaaai!! Horixe zen, bada,
txoria galsoroan goseak egon beharra!
Urteek
aurrera egin ahala lehiaketak utzi genituen, ez, ordea, paseo eta dantza-saioak. Lehiaketarik gabe ere,
gozamen hutsa zen zurekin paseatu eta dantza egitea. Gustuko lekuan aldaparik
ez omen, baina guk egiten genituen ibilbideetan makinatxo bat malda igotzen
genituen. Dena dela, zurekin aldapa guztiak ziren zelai; sasi guztiak luma.
Baina
egin arren distira, denak urre ez dira. Ezta, zoritxarrez, gure arteko maitasuna ere. Zahartuz joan
naizen heinean zureganako nuen gosea apalduz joan da, asetuz. Gazte garaiko urteetan zu beti plater handian
nahi izaten zintudan, eta dantzaldia egin ostean ez zegoen mahaian ni geldituko
ninduenik! Nik beti plater handia, bai zurekin, bai mahaian. Baina orain, erabat
mizkinduta nagoen honetan, plater txikia ere sobera dut. Nire apetituak behera
egin ahala zureganako maitasunak ere halaxe egin du, eta egun ez naiz gai
zurekin paseatzeko eta dantzatzeko.
Baina
ez naiz ni izan aldatu den bakarra, zu zeu ere asko aldatu baitzara. Elkar
ezagutu genuenean bezain gorputz lirain eta arinarekin jarraitzen duzu, baina
orduan zeneukan azal beltzaran eta distiratsuaren arrastorik ez dakusat. Horren
ordez orban itsusiz jositako azala daukazu, eta gorputzeko hainbat ataletan
azal puskak falta ere falta zaizkizu. Urteak ez dira inorentzat alferrik
pasatzen… eta, noski, ni ez naiz ederra, baina ederzalea bai!
Horren guztiaren harira, aitortzen dut azken
hilabetean adarrak jarri dizkizudala, duela hilabete amodio istorio berria hasi
bainuen. Oraingo nire kuttuna interneten
ikusitako argazki baten bidez ezagutu nuen sare sozialetan murgilduta nenbilen
batean. Badakizu gaur egungo harreman asko nola ernetzen diren; argazki bat eta
zure datu pertsonalak sartuz hazia erein, publikatu eta hortik atera daitekeen
loreari itxaron. Batzuek ateratako lehen lorearekin hasten dute harremana,
beste batzuek, berriz, nahiago dute erleen moduan lorez-lore ibili eta denetik
dastatu, harik eta gustukoa aurkitu arte. Nire kasuan, maitalearen argazki
zein datu pertsonalek hasiera hasieratik
erakarri ninduten, erabat maitemindu nintzen, eta ez zait burutik pasatu ere
egiten besterik dastatzerik.
Egia
esan, oraingo maiteak, zuk ez bezala,
gorputz sendoa eta indartsua dauka. Askotan ateratzen gara ibilaldi bat edo
paseo bat ematera, baina orain ez daukat dantza egin eta esku zein zangoei eragin
beharrik. Nire maitalearen indarrak egiten du dena, ez baitu alferrik 100
zaldiren indarra. Akabo nire neke eta hanketako minak, txakal-aldi zein sufrimendu uneak. Orain mokadutxo koxkor
batekin aski dut arratsalde-pasa ederraz gozatzeko. Nola aldatzen diren
gauzak!
Arrazoi
guztiz pentsatuko duzu nire moduko hamaikak artorik ere merezi gabe ogia jaten
dugula, baina zin dagizut erabakia hartzea gogorra izan zaidala, gogorra bezain
mingarria. Zenbat urte elkarrekin, zenbat ibilaldi, zenbat dantza, zenbat
izerdi, zenbat neke… Baina jaiotzak heriotza zor, hasierak amaiera, eta
irteerak helmuga. Aitortzen dut zurekin
jokatu dudala anker, zuzen beharrean oker,
gizon beharrean aker. Oker zuzenik ez, eta akerrak ere adarrak okerrak.
Horixe
da egia osoa, nahiz eta ez izan batere gozoa, are gutxiago, esaten erosoa.
Sentitzen dut hau guztia horrela azaldu beharra, baina gure artekoa amaitu da.
Ez naiz gizon portatu zurekin, ez jokabidez, ez moduz. Baina, beste ezeren
gainetik, Orbea nire laztana, barkamena eskatu
nahi dizut. Barkamena hainbeste urteko istorio polita horrela
amaitzeagatik. Barkamena Yamaha nire
bikotekide berriarekin zuri adarrak jarri eta berarekin harremana zure bizkar
hasteagatik. Barkadazu, arren.
Espero
dut, Orbea, zuk ulertzea nire arrazoiak, eta bion artekoaren oroitzapen onekin
gelditzea. Gauza onei arre, eta txarrei barre. Bitartean, nik Yamahari arre
eginez jarraituko dut…
No hay comentarios:
Publicar un comentario